The Last Post van Ieper

Het gaan zitten op je bril heeft meestal desastreuze gevolgen. Dat gold ook voor de bril van onze skip, veer volledig afgebroken. Op zoek naar een optiek. Gevonden, helaas de bril kan niet gerepareerd worden. Hardop denkend wat te doen, vertellen we de verkoopster dat we de volgende dag richting Ieper vertrekken. Zij heeft wel zin in een uitdaging en gaat aan de slag, belt alle vestigingen rond Veurne. Bingo, 1 zaak heeft hetzelfde model bril liggen, ze stelt voor de bril te laten opsturen naar Ieper. Wat een super service..

We liggen weg te smelten in Veurne, vandaag, vrijdag kan het zelfs tot 39 graden worden. We hebben al een paar dagen geen wal stroom en de accu begint te protesteren. Ons eenvoudige koelbox trekt de accu helemaal leeg. Het Lokanaal richting Ieper is een smal kanaal maar langs een bosrijk gebied, dus pakken we misschien een beetje verkoeling, alles beter dan wegsmelten. Een idyllisch kronkelend kanaaltje, als de temperatuur niet zo moordend was zou je er heel romantisch door worden. De arme brugwachter gaat een aantal bruggen met ons mee, in de kokend hete dienstauto rijd hij van brug naar brug, vrolijk kijkt hij er niet bij, kwalijk kunnen we het hem niet nemen. Yentl weet niet goed meer waar ze het zoeken moet. Ons nieuwe weerstation geeft binnen in de Luna dezelfde temperaturen als buiten aan 38.9 graden. We proberen haar te koelen met natte doeken, gek genoeg kruipt ze dan weg. Als de zon op zijn heetst is belanden we voor de Fintelesluis die ons zal verbinden met de IJzer. We krijgen permissie voor de sluis te blijven liggen. Bomen om onder te gaan schuilen tegen de hete zon. Yentl heeft zo'n behoefte aan afkoeling, ze overwint haar angst en jumpt zo van de steiger af. En wordt weer een beetje “hond”. Stoeltjes onder de grote verkoelende bomen, dat voelt een stuk prettiger. Yentl is blij en krioelt door het hoge gras. Na een paar uurtjes komen ze aandrijven, eerst een paar, dan stapelen ze zich op verspreiden zich steeds verder over het landschap, de kleuren van de omgeving veranderen. Stilte voor de storm, de vogels kwetteren niet meer. Gerommel, nog ver weg. De Luna is voorbereid, alles staat binnen, ze ligt goed vast. De dreiging, het donkere pak wolken sluit als een deken om ons heen. Vanuit het niets, vlijmscherpe lichtflitsen, gevolgd door donderslagen waar je angstig van wordt. Yentl bibbert, hijgt en kruipt weg onder de benen van Hans. Eerst een paar, dan meer en meer, harder en harder, heerlijk verkoelende regendruppels. De Luna wordt weer vrij van stof en vuil gemaakt. De omgeving krijgt een intens frisse geur. De bladeren van alle bomen en bossages lijken wel een schilderij door deze opfrisbeurt. De temperatuur zakt langzaam naar beneden, toch zullen we met behulp van de hor gordijnen de hele nacht met alles open moeten slapen willen we het een beetje gaan uithouden deze nacht. Bij het opstaan 's morgens voel je het meteen, de moordende hitte heeft plaatsgemaakt voor een weer aanvaardbare temperatuur, tijd om verder te trekken. We worden geschut naar de IJzer, een lief landschap, koeien en veel weide vogels. De Luna heeft het kanaal voor zich alleen. 23 kilometer door een eeuwenoud kanaaltje. Twee hele oude sluisjes die nog met de hand gedraaid worden en dan houd de wereld van dit kanaal op tegen de stadsmuur van de vestingstad Ieper.

IEPER

Bijna, als we de steigers bereikt hebben, worden we overvallen door een druilerige regen. Er valt niet veel water, echter toch genoeg om de jassen aan te trekken en een paraplu mee te zeulen. Boven op het havenhoofd blijkt de straat opgebroken en we krabbelen door zand en modder naar de normaal geplaveide straten van Ieper. Elke afstand die overbrugt dient te worden met druilerige regen is te groot, gelukkig doemt na een kwartiertje het centrum reeds op. Aan een eerste de beste 'lokale' vragen we een vestiging van de opticien die we zoeken. Nog een kleine twee honderd meter dan staan we voor de deur waar we moeten zijn. De verkoopster had maar een half woord nodig en greep reeds naar het opgestuurde gewraakte montuur. De glazen werden rap overgezet, het montuur op de neusbrug ge-plaatst, parfait! Wat een verademing, eindelijk weer mijn eigen prothese op de neus. Dan de kosten van deze ingewikkelde exercitie: Zero. Service van de winkel die alles Anders doet. Verbaasd over de coulance nemen we afscheid van de juffrouw en kruipen gedrieën weer onder de plu om een tentje te zoeken waar we iets hartigs kunnen eten. Even later laten we ons verwennen met een lokaal biertje, een Cappuccino, en Yentl een bak water. Corientje neemt patat welke geserveerd wordt in een porselein gebakken zak tevens de standaard. Ik zelf neem een sandwich op z'n Vlaams, Croque monsieur met zalm en garnalen. We komen bij en buiten doet de zon alweer pogingen om de regen te verdringen. We slenteren nog wat rond het grote plein, nemen wat broodnodige levensmiddelen uit de supermarkt mee en slenteren naar ons haventje. Morgen vroeg uit de veren, om dit bijzondere stadje met een wel heel grimmig verleden te bekijken en te fotograferen. Zondag 4 juli, om de ergste drukte van toeristen voor te zijn lopen we vroeg naar het centrum. Het strijklicht van de opkomende zon levert mooie beelden op van de oude panden en kerken. Prachtige oude stad, we bezoeken ook de Menenpoort, de plaats waar iedere avond 365 dagen per jaar een Last Post wordt geblazen. De Last Post, een eerbetoon aan de werkelijk miljoenen die zinloos stierven tijden de Eerste Wereldoorlog. Burgers en Militairen. De omgeving van Ieper is bezaaid met Erevelden. Ieder land heeft wel kinderen verloren in deze bizarre strijd. Ieper, de Feniks welke herrees uit zijn vuur en puinhopen. Ik kan me toch niet onttrekken aan de indruk dat de middenstand en voornamelijk de horeca, rond om de dagelijkse herdenking-rite, goede zaken doet. Het is ze gegund. Meer informatie over Ieper: http://www.wandelpaden.com/ieper.html Straks om 20.00 uur gaan we proberen een glimp op te vangen van het gebeuren. Ik ga niet te diep in op alle details van de indrukken die ik de laatste dagen opgedaan heb. Al ben ik van een veel latere generatie, 1945, om een of andere reden komen de waterlanders snel boven. Het geheel maakt te veel indruk op me. Morgen weken we ons weer los uit de klauwen van dat gruwelijke verleden. We zijn deze avond bij de ceremonie in de Menenpoort geweest. Honderden mensen wachten op het moment dat de blazers de Last Post ten gehore zullen brengen. Een sobere plechtigheid waar toch elke dag erg veel belangstelling voor is.

Het geheel draagt een Engels karakter blijkens de aanwezigheid van een backpiper. Het geheel duurt nog geen tien minuten. Het was bijzonder erbij te zijn maar we hebben onszelf beloofd in de winter of op een ander rustiger moment de ceremonie nog eens te bezoeken.