September, maand van de Grijze Wolven

September: Grijze wolven maand..

Waar je ook bent op aarde, overal staat aan de top van de voedselketen een indrukwekkend roofdier. Leeuwen in Afrika , tijgers in Azië en witte haaien en orca’s in de oceanen. In Europa en Noord-Amerika is deze rol weggelegd voor wolven en beren. Eeuwen lang hebben zijn hun invloed uitgeoefend op de prooidieren waarop ze jagen

In Europa werden bruine beren al snel terug gedrongen tot de bergen, maar wolven hielden beter stand. Hoewel de mens bezit nam van zijn omgeving wisten wolven in het wild te overleven. Na jaren van vervolging en achteruitgang is hij nu wereldwijd weer in opmars en herneemt delen van zijn voormalig leefgebied.

Velen zien de wolf als een symbool van wildernis. Wolven blijken echter ook een cultuurvolger te zijn en kunnen in door mensen gedomineerde en ingerichte landschappen goed overleven. In Zuid- en Oost-Europa leven ze zelfs tot in de steden, zoals in de Roemeense stad Brasov. Daarom kunnen wolven ook in een dichtbevolkt Nederland hun plek vinden. Zelfs op het water.

Wat heeft de grijze wolf te maken met onze vaartocht?

Wij zijn de menselijke soort “Grijze wolven”, een titel, ons toebedacht jaren geleden, door een sluismeester te Dalfsen. Ah, daar zijn ze weer, de grijze wolven, zei hij terwijl hij ons zijn sluis in loodste. Volgens deze sluismeester varen in de maand september, als de motoren van de economie hun brood aan het verdienen zijn, hun kroost weer ten scholen gaat, alleen nog de ‘grijze vutters en gepensioneerde schippers’ met hun eveneens vergrijsde bootsmaatjes. Of we dat nou leuk vinden of niet, wij horen daar dus ook bij.

En verdomd, het klopt. In het weekend uiteraard “alleen met mooi weer”, duiken ze weer op, de generatie jonge schippers met hun blondines, brunettes en alles wat daar tussen in zit. Zonnend op de comfortabele gekleurde kussens met in het midden de tafel waarop de rijk gevulde rieten picknickmand staat. De schippers, gebruind, staan aan een immens groot stuurwiel, bril in het haar. Hun achterban versiert de open kuip met in de hand een groot glas wijn, toastjes met Franse kaasjes en verse tapenade’s binnen handbereik. Zij zorgen in tegenstelling tot de grijze wolven met hun snelle pk’s voor veel roering op onze vaarwegen. Als ze langzij gaan zie je de te grote nationale driekleur wapperen, hangend met de punt in het water, dat hoort zo..... schijnt.

Vanaf zondagavond zijn deze vaarwegen goddank weer het domein van de Grijze wolven. Meestal doorgewinterde watersporters met inderdaad grijze haren, diehards die de elementen willen ervaren, welk jaargetijde ook.

Bijna twee jaar na onze zes maanden durende zwerftocht via België en Noord Frankrijk, en ruim een jaar na onze maar “twee dagen tocht”, genieten we weer van dit alles maar vooral om weer aan boord van de Luna te zijn.

Helaas dit jaar geen lange, maar korte zwerftocht,  de Luna moet begin oktober alweer “op stal”. We beginnen met een rondje Noord Holland. Een geweldig weerzien met dit deel van ons mooie landje.

Vanaf de Schinkel, Amsterdam via Purmerend naar De Rijp met prachtig weer. Een warm onthaal in de jachthaven van De Rijp, daar is het of de tijd heeft stilgestaan en we voelen ons dan ook meteen “weer thuis” in dit gemoedelijke haventje. En we treffen het ook nog, er is markt! Zes kramen wel te verstaan, de kaas/eierboer, vers gebrande noten, kippenboer, groenteboer, broodkraam en de bloemen/plantenstal, als je zoals wij de Dappermarkt gewend bent is dit wel een heel klein marktje. Bij het afrekenen van diverse etenswaar weet ik dan ook zeker dat mijn daalder hier geen gulden waard is. Arme Rijpenaren.

Op naar Broek op Langedijk,  na een prachtige tocht om de Beemster heen, Schermerhorn, Ursem, Oterleek en dan Broek waar we op bezoek gaan bij Alie. Een zeer zonnige dag met aangename temperaturen, de Luna loopt als een zonnetje en Yentl nestelt zich zoals op elke tocht op het uiterste puntje van het voordek.

Bij het krieken van de dag verlaten we het haventje van Broek en gaan op weg naar Kolhorn. In Kolhorn wordt de 180D voorzien van een flinke slok, waarna we doorvaren naar Schagen, de WSV “Jan van Ketel” de haven met zijn kilometer lange kade.

Onze proviand wordt weer aangevuld en we eten ’ s avonds in de zonnige kuip heerlijk gevuld Turks brood. Nieuwsgierig bespioneerd door onze overburen, die ongetwijfeld de heerlijke geuren vanuit onze kuip opsnuiven.

Acht mooie vriendelijke ogen, liggend tussen ruig bruine wol. Prachtige koppen omlijst met dubbele hoorns nemen onze handelingen geïnteresseerd op. Yentl alert en waaks als altijd stuift de boot af en jaagt ze het dijkje af. Maar deze prachtige Hebridean schapen zijn die blaffende viervoeters wel gewend en overwinnen hun schrikreactie om snel de dijk weer op te komen en door te gaan waar ze mee bezig waren: ons observeren. Yentl gewent dat alles voor haar wegduikt, weet niet om te gaan met deze reactie, doet nog één poging indruk op de schapen te maken, helaas. Ze druipt af naar haar plek op het voordek..

Nog een leuk weetje over deze schapensoort;

De Hebridean is afkomstig van het gelijknamige eiland, dat deel uitmaakt van de onherbergzame St. Kilda-eilanden aan de Schotse Westkust. De Hebridean kwam in het verleden veel voor in Schotland, maar de Schottish Blackface overvleugelde het ras. De rammen en de ooien hebben twee vier of zes synchroon staande sterke horens, rammen hebben zwaardere horens dan de ooien. Deze kleine schapen hebben doorgaans een zwarte vacht, die bij oudere exemplaren grijs kan worden. Hij is tegenwoordig in veel Engelse parken een opvallende verschijning met zijn donkere vacht, meervoudige horens en lichte amberkleurige ogen. Maar ook zijn hardheid en de niet selectieve eetlust is voor deze parken welkom. De wolopbrengst is bescheiden, ruim twee kilo. De wol is gewild voor sterke, wollen kleding

Het KNMI geeft “zeer warm weer” op voor zondag. Om enigszins verkoeling door middel van een briesje te vangen willen we naar “open water”.Behalve de Noordzee of het IJsselmeer zijn er niet heel veel “Open wateren” in NH.

Het Amstelmeer, gelegen tussen Den Helder en Den Oever is voor ons de meest logische optie. Naarmate we het Amstelmeer naderen wordt Yentl steeds onrustiger, ze dribbelt klagelijk piepend over het voordek. Waarschijnlijk hoge nood. We leggen aan bij de meldsteiger van de Marine wsv De Haukes. Kopsteigers, lastig voor mij om aan- en van boord te komen. Hans gaat op onderzoek uit en komt terug met een optie voor een plek aan een vlot. We zijn allang blij. Snel van boord zodat Yentl zich van haar hoge nood kan ontdoen. Niks geen hoge nood. Ik wordt meegesleurd naar de dijk, liggend rond de Haukes. Ze zoekt naar een plek waar ze in het water kan, het is een flinke tippel maar ze geeft niet op.

Grote basaltblokken markeren het meer. Ontkoppelt van haar riem, vliegt ze bijna, naar de eerste de beste plek waar ze het water in kan. Half in het water staand kijkt ze ons hoopvol aan. Vier jaar geleden zwom ze op exact dezelfde  plek. Geheugen? Reuk? Instinct? Cesar Milan maar eens consulteren. Knap vinden wij het wel.

Ga lekker zwemmen, roepen we naar haar. Maar ze blijft staan, half in het water. Wij struinen door en Yentl springt als een steenbok van basaltblok naar basaltblok om vervolgens  meters voor ons half in het water ons wederom dossiel aan te blijven staren.  Bij iedere aanmoediging onzerzijds kijkt ze zo hoopvol, en hoe we haar ook pushen, zwemmen, Ho maar. Stenen, takken gooien, ze kijkt ze na en daar blijft het bij . We willen weer naar de boot en zien geen springende Yentl meer. Roepen, roepen.... gewoon doorlopen, dan komt ze wel, de aanhouder wint, zou je denken...................

Geduld op, Hans gaat haar halen. Met gevaar voor beenbreuken zie ik de inmiddels hevig geïrriteerde Hans de basaltblokken opklimmen en sommeert met een zware boze stem dat ze NU echt moet komen. En wat gebeurt er?? Yentl draait zich om en zwemt vol goede moed haar vrijheid tegemoet het Amstelmeer op, ver weg van die boze baas.

Tja, en dan wordt het ons pijnlijk duidelijk, wij geven de verkeerde commando’s. Ga maar zwemmen moeten we omzetten in; en NU kom je hier!  Hoe dom en onlogisch kan een mens zijn???????????? Dit tafereel heeft nog even geduurd, waarna een drijfnatte maar voldane Yentl spontaan zelf uit het water kwam om al uitschuddend haar roedel weer te volgen.

Na deze tropische dag worden we ruw uit onze slaap gehaald door een heuse zuid- westen wind, 5 Bf.  De golven van het Amstelmeer die de haven binnenlopen bereiken ook de Luna. De Luna wordt heen en weer geslingerd op de golven, de landvasten schuren krakend langs het hout van het vlot. Daarop verder slapen is geen punt, fijn zelfs om in slaap geslingerd te worden. Jammer dat sommige zeilers hun tuigage niet vastzetten, de val van een zeilschip klapperde tegen de mast dat klonk als een bel van een spoorwegovergang en zorgde voor een lange nacht wakker liggen....pfffffffff.

In de ochtenduren neemt de wind af en we verlaten de Haukes. Boven het Waardkanaal hangt een buizerd stil in de lucht en spied de grond af op woelmuisjes, ik volg zijn jachtstijl en zijn spel met de wind zolang hij vlak boven en naast de Luna vliegt. Geen woelmuisjes, helaas. Prachtig om deze rover in zijn element te zien.

Terug in Schagen zijn wij de enige passanten, het is nog aangenaam warm achter in de kuip en we genieten van de zonnestralen. De boer van de schapen komt Hans om hulp vragen, de schapen moeten naar een andere wei verplaatst worden. Ik ben ervan overtuigd dat Hans gelijk een getrainde “border collie” zijn werk verstond want de schapen zijn zonder brokken verplaatst. Jammer dat ik er geen foto heb kunnen maken.

Onze eerste nacht regen, je ligt in je warme kooi, droog, terwijl de regen een meter boven je hoofd neerklettert. Ook de ochtend blijft grijs en nat, de temperatuur is ook aardig gezakt. Regenpak  aan en op naar Alkmaar. Het regent het hele traject , maar vlak na het aanmeren in de stad breekt toch voorzichtig een zonnetje door.

Eers even de sfeer van de binnenstad proeven om morgen wat mooie foto’s te gaan maken.