De Luna in haar element

28 juli 2010. We besluiten om vandaag de oversteek te maken van Terneuzen naar Wemeldingen. Gisteren mislukte de poging. Oorzaak; een overvloed aan vrachtverkeer voor de sluis welke toegang verschaft tot de Westerschelde. Een uur wachten voor een Kalverstraat aan schepen die de zelfde kant op gaan. Ook zij willen gebruik maken van de tijvoordelen. Brandstof is duur en tijd kost geld. Zeker voor onze schippers die ook de tikken moeten incasseren van de recessie. Dus als het tij gunstig is varen met die hap! Dat hebben we geweten. Om een gunstig tij mee te krijgen hadden we de sluis van ongeveer 3 uur moeten halen en hadden dan nog op tijd voor het kanaal door Zuid-Beveland  (Hansweert) kunnen aankomen, met gunstig tij wel te verstaan. Opkomend tij, dan pas heb je stroom mee land inwaarts. Het laat zich aanzien dat het niet lukt om met de mastodonten in een schutting de breedste rivier van Holland te bereiken. En dat ondanks drie enorme sluizen die 24 uur in gebruik zijn. De grootste (Zee) sluis van de drie verwerkt schepen als b.v. de Thorline die naar Gent doorstomen om daar vracht te laden die naar Denemarken vervoerd wordt. Imposant zulke jongens. Maar niet zonder sleepbootassistentie. Voor en achter. Het gebeurt nog wel eens dat de wind vat krijgt op de hoge schepen en dan schade veroorzaakt aan brugkleppen of andere objecten. We besluiten terug te keren naar ons oude stekje bij jachthaven NEUZEN, ja hoe bedenk je zo’n naam. Dan nog maar een nachtje overblijven. De volgende dag vertoont het zelfde weerbeeld. Matige wind en licht bewolkt. We vertrekken om elf uur nadat we ten tweeden male de havenmeester gedag hebben gezegd. We bereiken de sluis na enkele minuten en blijken met nog wat andere jachten de enige te zijn voor een schutting, dachten we.......Tijdens het drijven voor de sluis, vastmaken is geen optie vanwege golven, verschijnen steeds meer binnenvaartschepen van verschillend formaat. En helaas, beroepsvaart gaat voor plezierbootjes. Dan, eindelijk worden de verlossende groene lichten ontstoken en kunnen we achter de grote colossen aan de sluis in. De sluismeester sommeert ons dubbel te gaan liggen om ruimte te maken voor nog meer beroepsvaart die zich aandient. Als eindelijk de deuren sluiten, dobberen we in een kolkende watermassa van schroefwater. Voor, opzij en achter ons. De sluisleiding heeft de zaak echter goed in de hand en via de marifoon worden de beroepsschippers verzocht alle voortstuwingsmiddelen uit te schakelen. Dit alles om de pleziervaart te ontzien. En zo hoort het ook. Het bord voor de ingang van het sluizencomplex met de tekst “Schip vast, schroef uit” werkt dus niet altijd. Vier meter zakken we dan, tot het niveau van de Westerschelde. Het schutten op zich verloopt vlotjes en rond kwart over twaalf denderen de vrachtschepen een voor een voor ons de sluiskom uit. Links en rechts scherend in het schroefwater van de voorgangers vinden we de uitgang van de sluis. Een zilte zeebries streelt onze zintuigen. Het water is smaragdgroen, het schuim voor de boeg helder wit.

Ja, we zitten op zout water. Slierten echt zeewier komen we tegen. Wat een ervaring. Stuurboord uit, richting Hansweert. Van te voren hebben we een tonnen (Boeien) lijstje gemaakt voor tijdens het sturen. Dat is gemakkelijker dan steeds op de A3-grote kaart te kijken. De waterkaart van de Westerschelde dien je verplicht aan boord te hebben. Ook een radarreflector is verplicht, zowel op het kanaal van Gent naar Terneuzen als op de Westerschelde. Die hadden we niet. Maar een watersporter die we tegenkwamen in Deinze, (Belgie), had er nog een over. Hij prijkt nu naast de marifoonantenne. Een plastic koker met aluminium, gekruiste vlakjes. En nu maar hopen dat we gezien worden.

Uit verschillende richtingen (tegenliggend en oplopend) verschijnen zeeschepen. Grote witte snorren aan de boeg verraden hun kracht, maar vooral hun snelheid. Binnen de kortste keren zijn ze bij ons om na een paar minuten weer uit het gezichtsveld te verdwijnen. Wat overblijft zijn de golven die deze kanjers opwerpen. Ja, ze komen echt, niet vervelend maar overduidelijk aanwezig. De Luna rolt en zoekt haar weg tussen de waterbergen. Ze voelt zich kennelijk thuis en in haar element. Alle kommaliewant blijft overeind en op zijn plaats. Ze neemt geen spatje over. Rollen, slingeren en stampen, daar wordt ze op deze trip op getest. We krijgen zelfs plezier in haar vaargedrag. Ze zou het op zee niet slecht doen, denken we. Echter, zeewaardigheid wordt merendeels door de kapitein bepaald, toch? Na anderhalf uur trekt de wind iets aan uit het Noordwesten, De vlakke Westerschelde wordt wat ruwer, NW 3 tot 4 Bft. Gelukkig is de ingang van het Kanaal naar de sluizen van Hansweert in zicht. Nog een mijl of zo. Aan stuurboord verschijnt het silhouet van een enorm zeeschip, leeg, dus ze vaart snel. Ze bevindt zich nog in de bocht van het Zuidergat. We maken een inschatting. Zonder risico te nemen, gooien we het gas er op en stuiven naar de ingang bij de sluis. Als we achteromkijken, schuift de kolos achter ons voorbij. Ogenschijnlijk langzaam. Maar daar vergis je je in. 20 mijl vaart, is normaal voor deze schepen. Veilig belanden we in rustig water buiten de vloedstroom, en het dreigende zeeschip. De enorme sluis van Hansweert opent zijn deuren. Het is rustig. Drie bootjes waaronder de Luna en een spits, dat is alles. Tien centimeter zakken we. Het tij is praktisch gelijk aan het binnenwater. De deur aan de noordzijde schuift snel weer open. Nauwelijks beroering. Na een uurtje bereiken we de Oosterschelde via het zeer rustige Kanaal door Zuid Beveland. Het kanaal is mooi en breed, een paar bruggen met klep voor de zeilers. Jaren geleden zijn de sluizen aan de Oosterschelde-zijde verwijderd. Zij waren na veranderingen in de waterhuishouding van Zeeland niet meer nodig. De Oosterschelde, nog maagdelijker dan de Westerschelde; glashelder water wat dagelijks met vers zeewater wordt gevoed vanuit de Noordzee, bewust, voor het milieu, flora en fauna. Sportduikers kunnen hier over meepraten. En speciaal voor Sjoerd wat afbeeldingen die bepaalde duikgevoelens zullen opwekken, en uiteraard voor Bob, Peter en Aaron. Bakboord uit, aan het eind van het kanaal door Zuid-Beveland, daar is de jachthaven van Wemeldingen. Nog even in het zicht van de haven wat dwarse zeetjes nemen, we zitten immers aan lager wal. Tussen het havenhoofd  door naar box E20. Hadden we al gereserveerd. Niet goedkoop deze enorme jachthaven, maar wel erg lux. Vijf sterren zou je bijna zeggen. Van alle gemakken voorzien. Schoon vooral. Uiteraard internet en zo kunnen we weer schrijven voor het Weblog van de Waterzwervers. En dan; of jullie het geloven of niet, hier is het waar we voor het eerst in de vakantie een echte wolkbreuk met onweer meemaken. 22.00 uur begint het. Yentl kruipt weg in het vooronder. Even lijkt het of er boven als onder de boot even veel water aanwezig is. Maar als het buiten dondert en binnen alles knus en droog blijft, is het goed inslapen.

Skip.