162 kilometer, 200 meter omhoog door Belgie

We verkennen de immens grote sluis Kwaadmechelen op het Albert kanaal. 20 meter gaan we zakken, met het gemak van drijvende bolders. De sluis is weer in werking na een rustdag (zondag). Ronkende motoren, de deining, en de wetenschap dat de wekker om 05.00 uur afgaat zorgen voor een onrustig nachtje. 40 kilometer Albert Kanaal. De Irene op kop, zo dicht mogelijk langs de kant om de “beroeps niet in hun vaarwater” te zitten. Een woelig kanaal, maar we liggen gelukkig niet te kooijangen. Na 4 lange uren komt de sluis naar het Netenkanaal in zicht. De zon schijnt volop, relaxed varen. Yentl mag zich weer op de punt van het voordek vleien en geniet, haar neus in de wind. We komen langs “de zigeunerin”, bij de haven aan de beneden Neten, bij Lier. Volgens Wim en Gina van de IJtunnel 1 weten "de zigeunerin en haar man" zo genoemd omdat ze ravenzwart haar heeft, alles van de getijdenrivier de Beneden Neten waar we in uitkomen. We krijgen advies, het is afnemend water, we zullen veel profijt hebben van de stroom. Eerst nog een sluis, dan de kronkelige rivier waarvan de boorden al drooggevallen zijn. We volgen de bakens aan de oever, veilig en gunstig. De GPS geeft soms meer dan 8 knopen aan. We stuiven naar beneden. Indrukwekkend varen, op een getijdenrivier. Na een lange tocht komen we in de enorme Wintamsluis, we verlangen allemaal naar een plekje om aan te leggen. Na 11 vaaruren kunnen we in de jachthaven van Boom terecht. Om boodschappen te doen moeten we weer de rivier oversteken, nu met de pont. We haasten ons door de straten op jacht naar een supermarkt en zijn nog net op tijd. Na een oergezellige avond, kleuren onze wangen rood van de buitenlucht en de slaap. Iedereen duikt zijn kooi in.

Het Zeekanaal naar en door Brussel. Veel industrie voor we Brussel invaren We ploegen achter elkaar aan en naderen de stad. Varend onder de ring van Brussel zien we een bekend verschijnsel, rijen auto’s en vrachtwagens achter elkaar aankruipend of zelfs  stilstaand. De enorme Boedah brug doemt voor ons op. Dit stuk ingenieurskunde herinnert aan de industriële en economische bloeitijd van de haven van Brussel. De huidige brug staat op de plaats van de oude, die in 1934 werd afgewerkt, enkele jaren na de voltooiing van de voorhaven, en vernietigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de stad zelf varen we op smal water aan weerszijde hoge kademuren, we komen af en toe een Spits tegen. Het is een beetje vergelijkbaar met het varen door Amsterdam maar dan zonder rondvaartboten. De diesels zijn weer aan een verse slok toe en Brussel heeft een jachthaven met mogelijkheid om te bunkeren. Een soort Sixhaven, veel grote imposante zeiljachten. De slimme Frans sprekende havenmeester laat ons 1,26 euro betalen en zegt ons niet te begrijpen als we zeggen dat dat wel erg duur is. Maar ja de tanks zijn al gevuld, effe slikken dan maar bij het afrekenen. We zien geen pleziervaart,  langs de kade roepen werklui en voetgangers ons enthousiast toe, in het Frans. Het water vervuilt door allerlei troep, flessen, plastic zakken, dode vissen, het oogt niet erg fris. We krijgen nog wat oubollige sluisjes om de stad te verlaten. In de laatste sluis drijft een duif, te ver van ons vandaan om hem te helpen. Hij wurmt zich achter de sluisdeur,  einde verhaal voor de duif. Maar nee, hij schrikt en komt weer tevoorschijn, drijft richting de Irene en Alex vist hem op. Ik informeer bij de sluismeester naar een vogelopvang, maar krijg een blik toegeworpen of hij water zag branden. We vragen meteen of er mogelijkheden zijn om ergens aan te kunnen leggen. In Halle is een aanlegplaats, wel krijgen we strikte orders voor ‘de streep’ te blijven, welke streep is niet duidelijk???, voor de plek van een passagiersschip. We zien nog meer duiven drijven, sommige dood andere wachtend tot hun verenpak zo doordrenkt is van het water dat het over is. Erg naar om te zien, we zijn niet in staat ze te helpen. Een hoge kleine kademuur, na goed zoeken vinden een streep afgetekend op de kade. We meren af. Net goed en wel afgemeerd komt het passagiers-schip. Boze schippersvrouw spreekt ons venijnig toe (in het Frans) we moeten weg, zij moeten hun schip aanleggen. Alex wordt boos en maakt met handen en voeten duidelijk dat we toestemming van de sluismeester hebben en keurig voor de streep liggen. De schipper wordt nog bozer. Zijn passagiers, van bejaarde leeftijd, gaan zich ermee bemoeien, en vinden dat “die brutale Nederlanders denken zich alles te kunnen permitteren”. Toch zal de schipper zijn “vaar” vaardigheden moeten laten zien, schroef naar voren, naar achter, stukje links, stukje rechts, steeds bozere gezichten, Alex, Lida en Jet houden hun hart vast voor de Irene, veel vertrouwen hebben ze niet in zijn vakmanschap. Het lukt, na een klein half uurtje legt hij zijn kont zonder schade, met een metertje tussenruimte, tegen de spiegel van de Irene aan. Later die middag zal Alex het “weer goedmaken met de schipper” en is iedereen tevreden. We pakken een oer gezellig kroegje in het stadje, maken foto’s en sluiten deze spannende dag af met weer een ervaring rijker. De postduif, helemaal bijgekomen. Alex vindt een gunstige plek voor hem, nu maar hopen dat hij zijn duiventil weer terug vind.

Kanaal Brussel-Charleroi, totaal 95 meter omhoog. Het Hellend Vlak Ronquiéres zal ons in één keer 67,5 meter liften. Een spectaculaire manier om boten een complete heuvel over te tillen. Een mooie tocht, prachtig weer, we genieten. Plotseling horen we de luchthoorn van de Irene. Varen terug. Er zit iets in de schroef, de motor is gestopt de Irene drijft midden op het kanaal. Lijnen worden uitgezet en de scheepjes worden aan elkaar vastgemaakt. Dat wordt duiken om te kijken wat er in de schroef zit. Niets te zien onder water, alles is vies en troebel. Jet voelt aan de schroef, die is helemaal omwikkeld met, ja wat? Hans houd de twee scheepjes in bedwang, ik speur het kanaal af op aankomende schepen. En dan verschijnt er een groot vrachtschip. Marifoon, Kanaal 10, Hans roept de schipper op, maakt contact met de Zeeuw en legt de situatie uit. De schipper had ons al gezien en besluit zijn schroef stil te zetten. Doe maar kalm aan ik blijf wachten. Opluchting. Doodmoe van het water-trappelen en het snijden met het mes komt Jet weer aan boord. Als een Siamese tweeling manoeuvreert Hans de scheepjes veilig langs het binnenvaartschip. Een tweede poging. Zwaar zwart landbouwplastic, strak om de schroef gewikkeld, Alex moet eraan te pas komen, er is geen doorkomen aan. Hoeveel pech kan een mens hebben. De klus is geklaard, met een schone schroef vervolgen we onze reis. Daar doemt Ronquiéres op, gekenmerkt door een imposante piloon van wel 100 meter hoog. Ons geduld wordt nog even op de proef gesteld, rood licht. Eerst een dalend schip, dan een groot binnenvaartschip, wat alleen omhoog zal gaan. Op zo’n spannend moment krijgen wij een verstopping in het toilet, een geluk bij een ongeluk dat we nog moeten wachten. Hans duikt in het krappe wc’tje en begint aan de ontzettend leuke klus om één en ander uit elkaar te halen. Hij is echt blij!!! Maar zoals we van hem gewend zijn komt alles weer in orde, en kunnen we weer gewoon "alles doen" in ons kleinste hokje. Onze skipper maakt zich op voor Ronquiéres. Groen licht. Een spits gaat eerst wij mogen mee. We leggen aan in de “bak” en gaan van ons scheepje af om dit technische hoogstandje en ons transport naar een 67,5 meter hoger gelegen kanaal van alle kanten te kunnen bekijken. Het bouwwerk, de techniek, het omhoog gelift worden, wat een ervaring, alleen mogelijk met een schip. Wil je het een beetje meebeleven, op youtube staan veel filmpjes: Het Hellend Vlak Ronquiéres, waarop je kunt zien hoe “wij naar boven gelift zijn”. Zie ook bijgevoegde foto’s. 67,5 meter hoger vaar je de bak weer uit en lijkt het alsof er niets gebeurd is. Wat een vakantie!!! En we hebben nog zoveel mijlen te aan...................

Op de splitsing waar de Irene de Sambre opgaat en wij het Kanaal van het Centrum is een jachthaven. Port de Seneffe ligt verscholen in een zijtak. Een mooie steiger, stroom en douches. En een hotspot, helaas niet werkend. De drab van de onderwateractie wordt weggespoeld, we settelen ons met stoeltjes in het gras en praten onder het genot van drankjes en hapjes na over de bijzondere dagen van onze spectaculaire tocht die bij toeval begon in Vlaanderen en eindigt in Wallonië. Vanaf hier zullen de Irene en de Luna met hun bemanning ieder zijn weegs gaan. We kijken terug op heel bijzondere dagen waaruit spontaan een vriendschap is ontstaan. Zoals de Engelsen zeggen, we”ll meat again................don’t now how, don’t no when, Vera Lynn.